Munir Niazi (Munir Ahmed Niazi)
منیر نیازی (منیر احمد)
------------------------------------
اوپر قہر خدا دے ہیٹھاں لکھ بلاواں
سب راہواں تے موت کھلوتی کیہڑے پاسے جاواں
------------------------------------
دنیا دے وچ رہن لئی وی کیہ کجھ کرنا پینٛدا اے
روز شام نوں نویں قبر تے ہوکا
بھرنا پینٛدا اے
-----------------------------------
کُج اُنج وی راہواں اوکھیاں سَن
کُج گَل وِچ غم دا طَوق وی
سی
کُج شہر دے لوک وی ظالم سَن
کُج مینوں مَرن دا شوق وی سی
-------------------------
اپنے آپ نال گلاں
سُن نی کڑئیے،
رنگاں دئیے پُڑیئے
میں ٹر جاواں گا، مُڑ کے نہیں آواں گا
فیر پچھتائیں گی،
ہس کے بلائیں گی
رو کے بُلائیں گی،
فیر وی نہیں آواں گا
اُچے اسمان دا،
تارا بن جاواں گا
دور دور رہواں گا،
تے تینوں تڑفاواں گا
---------------------
ایہناں نوں سفنیاں وچ ملنا ای چنگا رہندا اے
تھوڑی دیر دا ساتھ رہیا کسی دُھندلے شہر دے نقشے تے
اکٹھے مل کے پِھر دے رہے کسے دُور دَراز دے رَستے تے
بے پردہ اَستھاناں تے دو اُڈ دے ہوئے گیتاں دی طرحاں
غصے وِچ کدے لَڑ دے ہوئے کدے لپٹے ہوئے رُکھاں دی طرحاں
اپنے اپنے راہ ٹُرے فیر
انتاں دے میداناں وچ
اپنے اپنے گھر نوں جانٛدے دو نِکے بچیاں دی طراں
ہور کسے دریا دے کنٛڈھے
ہور کسے عالم وچ
--------------------------------
بچیاں وَرگیاں حَرکتاں
رَستے وِچ جدوں مِلی تے اوہ وی،
چور اکھاں نال تکی سی
میرے وَانگوں اِک دو پل لئی،
اَگے وَدھن توں جَھکی سی
ایڈی وَڈی گل وی نہیں سی،
جِسدے اتوں رُسے ساں
میں تے اوہ کوئی دو سالاں توں،
اِک دو جے نال غُصے ساں
اِک پکّی رات
گھر دیاں کندھاں اُتے
دِسن چِھٹاں لال پُھوار دِیاں
ادھی راتی بُوہے
کھڑکن ڈیناں
چِیکاں مار دِیاں
سَپ دی شُوکر گونجے
جیویں گلاں گجھے پیار دِیاں
ایدھر اودھر لُک لُک ہسن شکلاں
شہروں پار دِیاں
روحاں وانگوں کولوں
لَنگن مہکاں باسی ہار
دِیاں
قبرستان دے رَستے
دَسن کُوکاں پہریدار
دِیاں
