اَبِیاتِ سُلطان باہُو
  ( ذ، ر، ز)

ذاتی نال نہ ذاتی رلیا سو کم ذات سدیوے ہُو          ( بیت  94 )

ذِکر فِکر سب اُرے اُریرے جان فِدا نہ فانی ہُو          ( بیت  95 )

ذِکر کُنوں کر فِکر ہمیشہ لفظ تِکّھا تلواروں ہُو          ( بیت  96 )

رات اندھیری کالی دے وِچّ عِشق چراغ جلانٛدا ہُو          ( بیت  97 )

راتیں خواب نہ اوہناں جیہڑے ﷲ والے ہُو          ( بیت  98 )

راتیں رَتی نِینٛد نہ آوے دِین٘ہاں رہے حیرانی ہُو          ( بیت  99 )

راتیں نَین رَتّ ہَنٛجھُو روون دِین٘ہاں غمزا غَم دا ہُو          ( بیت  100 )

راہ فقر دا پرے پریرے اوڑک کوئی نہ دِسّے ہُو          ( بیت  101 )

راہ فقر دا تد لدھوسے ہتھ پھڑیوسے کاسہ ہُو          ( بیت  102 )

روزے نفل نمازاں تقویٰ سبھو کم حیرانی ہُو          ( بیت  103 )

رحمت اس گھر وِچّ وَسّے جِتّھے بَلدے دِیوے ہُو          ( بیت  104 )

زاہد زُہد کمانٛدے تَھکّے روزے نفل نمازاں ہُو          ( بیت  105 )

زبانی کلمہ ہر کوئی پڑھدا دِل دا پڑھدا کوئی ہُو          ( بیت  106 )