مولوی غلام رسول عالمپوری

مولوی غلام رسول پنجابی دے اُچے تے سچے شاعر ہن۔ایہناں دے کلام وچ لطافت، تاثیر شوخی تے روانی موجود ہے۔ اُہ ١٨٤٩ء وچ موضع عالمپور کوٹلہ تحصیل دوسوہہ ضلع ہوشیارپور وچ پیدا ہوئے، تے ٥ مارچ ١٨٩٢ وچ ٤٣ سال دی عمر وچ وفات پائی، ایہناں دا مزار عالم پور کوٹلہ وچ ہے۔ ایہناں دے پیو دا ناں میاں مراد بخش تے قوم دے گوجر سی۔

ایہناں دی ماں جدوں اِہ تن ورھے دے سی مر گئی تے پیو نے دودھ واسطے اک بکری لے آنٛدی ، جدوں مولوی صاحب چھ ورھے دے سی تاں اِک دن بکری دے واسطے پیو اک ٹہن لے کے آۓ تے مولوی صاحب نے پُچھیا کہ ٹہن کتھوں لے کے آندی ہے اوس جواب دِتا کہ اک جٹ کجھ بیریاں لایاں ہویاں سی  اوتھوں آندی ہے، مولوی صاحب کیہیا کہ میں ایس بھُل وچ ساں کہ تسی اِہ مُل لے کے آندے او، پر ہن میں دودھ تَد پیاں گا جد تسی اِہ مُل لے کے آؤ گے۔ ایس توں پتہ لگدا ہے کہ اُہ جمانٛدرو نیک تے اﷲ والے سی۔ ایہناں نوں لوک "نتھو" پکاردے سی۔ ایہناں اپنے نیڑے دے اک پنڈ وچوں مولوی محمد عثمان کولوں اردو، فارسی ، عربی سِکھی ۔ حضرت خواجہ نظام الدین اولیا دے گدی نشین دے شاگرد ہوئے تے اُچی تعلیم حاصل کیتی۔عالم پور دے نیڑے میرپور وچ پرائمری سکول دے مدرس ہو گئے ۔

سولہ ستاراں سالاں دی عمر وچ اوہناں شاعری شروع کیتی تے ٢٢ سال دی عمر وچ داستان صاحب قران امیر حمزہ لکھی، جہڑی تن جلداں وچ چھپی تے ڈھیر مقبول ہوئی، ایس دے چار سال بعد یوسف زلیخا دا قصّہ لکھیا تے ایس دا ناں "احسن القصص" رکھیا۔ اُہ عبادت تے وعظ نصیحت چوں بچن والے ویلے وچ اپنے حجرے دا بُوہا بند کر کے شعر لکھدے سی، اک دن اک بندہ پنڈ توں آیا تے اوس بند بوہے دی درز وچوں جھاتی ماری تے اوس نوں انج لگا کہ مولوی صاحب دے کول کوئی الھڑ مٹیار بیٹھی ہے ، تے اوس پنڈ دے ہور لوکاں نوں دسیا، تے اُہ لوک وی ویلے دی ٹوہ وچ رہے ، اک دن کجھ ہور لوکاں جھاتی ماری تے اوہناں نوں لگا کہ مولوی صاحب کول کوئی حور پری بیٹھی ہے تے اہناں بُوہ کھڑکایا تے مولوی صاحب بُوہ کھولیا تے پُچھیا کیہ گل ہے لوکاں آکھیا اندر تہاڈے کول نا محرم تینویں بیٹھی ہے اوہ کون ہے؟ مولوی صاحب آکھیا کہ اندر کوئی نہیں تہاڈا وہم ہے ، اُہ نہ منّے ، اندر جا کے چنگی طرح دیکھیا تے معلوم ہویا اندر کوئی نہیں ، لوک ڈاہڈے پھکے ہوئے ، پر ایس گل دی ٹوہ وچ رہے کہ اِہ قصہ کیہ ہے، آخیر مولوی صاحب آپ ہی دسیا کہ میں اَج کل یوسف زلیخا لکھ رہیا ہاں تے بی بی زلیخا آپ آ کے اصل حال لکھوا جانٛدی ہے، تے ایس طرح اوہناں دی لوکاں دے دلاں وچ عزت وَدھ گئی تے لوک ایہناں نوں وَلی اﷲ تے دَرویش منّن لگ پئے۔ جس طرح شاہ حسین نوں مادھو نال تے مولانا روم نوں شمس تبریز نال پیار سی ایسی طرحاں ایہناں نوں اپنے شاگرد روشن علی نال گوہڑا پیار سی، اُہ قوم دا سّید سی ۔

مولوی صاحب اُپر تھلی دو ویاہ کیتے ، جینہاں چوں دو لڑکیاں ہویاں ، اک راوی مولوی عمر دین جو ایہناں دے پیر بھائی سن کہندے ہن ، پہلی ووہٹی دے مرن دے بعد برادری دی اک ہور مٹیار " طالعاں" نال پیار ہو گیا تے اوس نال ویاہ کر لیا۔

ایہناں دے کلام وچ سادگی ، رس، روانی تے سوز موجود ہے ۔ اہناں دے کلام وچوں " احسن القصص" مشہور ہے۔ قصّہ یوسف زلیخا وچ "طالع" دا ذکر اجہے روپ وچ کیتا ہے کہ اُہ دوہاں طرحاں دا گمان پیدا کرد ہے ، جس طرحاں وارث "بھاگ بھری" دا ذکر کردا ہے :

طالع نال دِلے دے دردوں صلح کراون آئی
تیر  تفنگاں  تیغاں  والی  ہُن پے  گئی   لڑائی
طالع دے ہتھ تیر پھڑایا دھری امید شکاروں
تِس میری  وِچ  چھاتی  لایا  مار  گن٘وایا  پاروں

یوسف زلیخا دا قصّہ مولوی صاحب دا شاہکار ہے۔
مولوی غُلام رسُول عالمپُوری دا کلام